T-44 to sowiecki czołg średni z okresu II wojny światowej oraz czasów powojennych. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w latach 1943-1944, a produkcja seryjna trwała od 1944 do 1947 roku. W jej toku powstało ok. 1830 wozów tego typu.
Masa czołgu w wersji podstawowej dochodziła do 31,8 ton. Napęd zapewniał pojedynczy silnik wysokoprężny W-44 o mocy do 500 KM. Uzbrojenie wozu składało się z armaty ZIS-S-53 kal. 85 mm oraz 2 karabinów maszynowych DTM kal. 7,62 mm.
Czołg T-44 został opracowany jako bardzo daleko idące rozwinięcie czołgu T-34 przez zespół konstruktorów i inżynierów, któremu liderował Aleksander Morozow – być może jeden z najlepszych konstruktorów broni pancernej owego czasu w ZSRR.
Przy pracach nad T-44 wykorzystano bardzo wiele doświadczeń wyniesionych z eksploatacji wozów T-34 w linii, jak również z doświadczeń bojowych lat 1941-1943/1944. Wóz T-44 stanowił istotny progres w stosunku do T-34.
Przede wszystkim zastosowano w nim zupełnie nowy kadłub, zawieszenie oraz silnik. Ten ostatni ustawiono poprzecznie, a nie podłużnie, co było rozwiązaniem niemal rewolucyjnym i pozwoliło zmniejszyć gabaryty całego wozu, zwłaszcza jego kadłuba.
Zredukowano też załogę do 4 osób. Wydatnie poprawiono również opancerzenie i właściwości manewrowe wozu. Warto dodać, że w latach 60. XX wieku już wyprodukowane T-44 przeszły modernizację, a po jej zakończeniu otrzymały oznaczenie T-44M. Generalnie, można pokusić się o stwierdzenie, że T-44 wywarł znaczny wpływ na sowieckie czołgi I generacji powojennej, czyli T-54 i T-55.