Vickers Medium był brytyjskim czołgiem średnim z okresu międzywojennego. Pierwsze prototypy pojazdu powstały na początku lat 20. XX wieku.
Czołg Vickers Medium był napędzany pojedynczym silnikiem Armstrong Siddley o mocy 90 KM.
Jego uzbrojenie stanowiła pojedyncza 3-funtowa armata QFSA kal. 47 mm oraz 3 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm.
Czołg Vickers Medium powstał początkowo jako prywatna inicjatywa koncernu zbrojeniowego Vickers, jednak szybko zainteresowała się tym przedsięwzięciem armia brytyjska, która poszukiwana następcy nieudanego czołgu Medium Mark D.
Wóz Vickers Medium bazował na doświadczeniach I wojny światowej. Przede wszystkim miał bardzo cienki pancerz o grubości jedynie 6-7 mm oraz był konstruowany przede wszystkim z myślą o współpracy z piechotą.
Jednocześnie jednak posiadał uzbrojenie główne umieszczone w obrotowej wieży oraz rozwijał większą prędkością niż brytyjskie czołgi ciężkie czy średnie typu Mark I, Mark IV lub Mark V z okresu Wielkiej Wojny.
W toku produkcji seryjnej powstały dwie główne wersje rozwojowe pojazdu Vickers Medium.
Pierwsza, oznaczona jako Vickers Medium Mk. I, była też pierwszą serią produkcyjną.
Druga wersja to Vickers Medium Mk. II, która posiadała nieznacznie wzmocniony pancerz i w niektórych egzemplarzach zamiast karabinów maszynowych Vickers posiadał karabiny firmy Hotchkiss.
Pojazd Vickers Medium stanowiły podstawowe i najliczniejsze czołgi British Army w okresie 1923-1938. W okresie II wojny światowej były już całkowicie przestarzałe i wykorzystywano ich przede wszystkim do szkolenia.
W marginalny sposób użyto ich bojowo w toku walk o Tobruk i Marsa Matruh w okresie 1940-1942.