Pierwsze prototypy lekkiego czołgu pływającego T-40 powstały w 1939 roku, a rok później ruszyła produkcja seryjna, która zakończyła się już w 1941 roku wyprodukowaniem ok. 700 egzemplarzy.
Czołg T-40 był napędzany silnikiem GAZ-202 o mocy 70 KM.
Jego uzbrojenie główne stanowiło działko SzWAK kal. 20 mm (umieszczone w obrotowej wieży) albo – w pierwszych krótkich seriach produkcyjnych - dwa karabiny maszynowe kal. 7,62 mm i 12,7 mm.
Czołg T-40 powstał jako następca innego czołgu lekkiego Armii Czerwonej – T-38. Przy projektowaniu i produkcji seryjnej wykorzystano wiele podzespołów z T-38.
Jednak nowy czołg różnił się od swego poprzednika wieloma elementami, m.in.: znacznie lepszymi możliwościami pokonywania przeszkód wodnych, lepszą dzielnością morską, a przede wszystkim znacznie potężniejszym uzbrojeniem głównym.
T-40 swój chrzest bojowy przeszedł w pierwszych miesiącach operacji Barbarossa w 1941 roku.
Pomimo jednak swojej sporej manewrowości i niezłych właściwości jezdnych poniósł wysokie straty z powodu wykorzystywania go przez oficerów radzieckich wojsk pancernych nie do zwiadu i rozpoznania (do czego był projektowany) ale do wspierania ataków oddziałów piechoty.
Chociaż już pod koniec 1941 roku T-40 wycofano z pierwszej linii, to jednak zostały użyte w 1943 i 1944 roku przy operacjach forsowania Dniestru i Dniepru.