Flak 38 to niemieckie, holowane, automatyczne działko przeciwlotnicze kal. 20 mm z okresu II wojny światowej.
Pierwsze prototypy działka powstały w 1938 roku, a niedługo później rozpoczęła się produkcja seryjna.
Maksymalna donośność w pionie wynosiła 3.700 m, a prędkość początkowa pocisku – 900 m/s.
Szybkostrzelność teoretyczną dochodziła do 420 strzałów na minutę.
Flak 38 powstała w firmie Mauser, jako daleko idąca modyfikacja działka Flak 30. Przede wszystkim w nowym działku zwiększono szybkostrzelność teoretyczną oraz poprawiono ogólną konstrukcję mechaniczną.
Poprawiło to parametry broni, jak jednak wykazały działania bojowe lat 1940-1941 Flak 38 nadal posiadał za małą siłą ognia, którą postanowiono zwiększyć poprzez stworzenie działka poczwórnie sprzężonego – tak narodził się 2 cm Flakvierling 38.
Obie wersje działka były masowo używane przez Wehrmacht w toku II wojny światowej w latach 1940-1945. Posłużyły także jako uzbrojenie dla kilku pojazdów, m.in.: Flakpanzer 38 (t), Mobelwagen czy Wirbelwind.