Vickers-Carden-Loyd Light Amphibious Tank (znany tez pod oznaczeniami A4E11 lub A4E12) był brytyjskim lekkim czołgiem amfibijnym z okresu międzywojennego.
Pierwsze prototypy pojazdu powstały na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1931-1932.
Czołg był napędzany pojedynczym silnikiem Meadows o mocy 90 KM.
Jego uzbrojenie stanowił pojedynczy karabin maszynowy Vickers kal. 7,7 mm umieszczony w obrotowej wieży.
A4E11/12 powstał w koncernie Vickers-Carden-Loyd, początkowo jako pojazd eksperymentalny, mający przetestować możliwości opracowania czołgu typu amfibia.
Od samego początku nie był przeznaczony do służby w armii brytyjskiej, ale był dedykowany rynkom eksportowym. Zamysł koncernu się spełnił i pojawiło się kilku odbiorców zagranicznych zainteresowanych konstrukcją, co doprowadziło do uruchomienia niewielkiej produkcji seryjnej.
Pojazd został zakupiony przez Chiny, Tajlandię oraz Holandię. Czołg nabył także ZSRR, który w oparciu o podwozie wozu A4E11/12 stworzył własny pojazd – T-37A.
Brytyjska konstrukcja stała się także inspiracją dla polskich konstruktorów przy budowie PZInż.130.