RAF (pełna angielska nazwa: Royal Air Force) to brytyjskie siły powietrzne, które zaczęły nosić taką nazwę w kwietniu 1918 roku. Wcześniej nosiło miano Royal Flying Corps.
Od kwietnia 1918 r. stały się również niezależnymi siłami powietrznymi, nie podlegającymi dowództwu armii lądowej czy marynarki wojennej. Warto dodać, że w chwili zakończenia Wielkiej Wojny RAF liczył ok. 4 tys. pilotów i aż ok. 115 tys. ludzi personelu naziemnego.
W okresie międzywojennym jego liczebność zdecydowanie spadła, a ich udział w lokalnych nawet konfliktach zbrojnych był stosunkowo mały. Jednak w obliczu nadchodzącej wojny w 1936 r. przeprowadzono reorganizację RAF wyodrębniając w jego łonie trzy dowództwa: obrony wybrzeża (ang. Coastal Command), myśliwskie (ang. Fighter Command) oraz bombowe (ang. Bomber Command).
Rozwijano również budowę sieci radarowej o nazwie Chain Home, która oddała nieocenione usługi w czasie bitwy o Anglię w 1940 roku.
W toku II wojny światowej liczbę personelu RAF nieustannie rosła, sięgając w szczytowym momencie w 1944 r. ponad 1,1 miliona ludzi!
Rzecz jasna ogromna ich część była żołnierzami poborowymi po odpowiednim przeszkoleniu.
Także struktura organizacyjna RAF ulegała zmianie – za przykład można wskazać podział Fighter Command pod koniec 1943 r. na Air Defence Great Britain (siły wydzielone do obrony Wysp Brytyjskich) oraz 2 Tactical Air Force (siły wydzielone do wspierania wojsk lądowych).